3 augustus op weg naar Mondulkiri

Maandag 3 augustus Op weg naar Mondulkiri

Om 5 uur word ik wakker. Ik zie dat de zon bijna opkomt en besluit watfoto's te gaan maken. Helaas, camera leeg. Ik laad hem op en ga met mijn mobiel op pad. Ik loop eerst naar de Pagode. Hij kleurt prachtig in het vroege morgenlicht. Daarna loop ik langs het busstation, waar het al een en al bedrijvigheid is. De eerste busjes rijden al toeteren weg, de martkverkopers zetten hun zaakjes op, de eerste kooltjes gloeien al, het ruikt naar BBQ, rotte vis, fruit en vers brood. Ik loop een stukje naar de rand van de stad. Inwoners staan hun tanden te poetsen in de tuin, de vloer wordt geveegd, verse kruiden worden geplukt, brommertjes gestart. Overal word ik vriendelijk begroet door mensen die :"hello" roepen en kleine kindjes die staan te zwaaien. Om 6 uur ben ik terug in het hotel.Pakken weer in en gaan ontbijten naast het hotel. Heerlijke stokbroden met een soort vleesprutje, kipfilet en salade. Super lekker. Uitgecheckt en op naar de bus. Op het busstation staat de kaartverkoper al klaar om ons naar het goede busje te dirigeren. Tassen onderin en de chauffeur wijst onze plaatsen: helemaal achterin, boven de wielen. Dat gaat dus niet gebeuren. ik wijs dat ik ziek word helemaal achterin, dus mogen we een plekje naar voren... Gelukkig. DE bus wordt helemaal volgestouwd met mensen. En zoals gewoonlijk vertrekt hij niet op 8 uur, maar wachten we nog tot de bus vol is en rijden we rond een uur of negen weg uit Kratie. De tocht voert een stukje langs de route waar we gekomen zijn, maar we slaan daarna af naar het Oosten, de weg naar de provincie Mondulkiri. We delen de bus met een Frans gezin. Zij vertellen ons over Phnom Pen en we delen ervaringen. Erg leuk. Dat er meer mensen in een busje kunnen dan wij Westerlingen denken, wisten we al, maar hier ging het toch wel heer erg har. Op verschillende plekken wordt gestopt om mensen en spullen in te laden. En nog meer mensen en spullen en nog meer mensen. Als we voor de vierde keer stoppen moeten er een stuk of 12 wegarbeiders bij, met hun spullen: bijlen, hakken, jerrycans, emmers, tassen... Er wordt van alles achter op de bus gebonden. De chauffeur denkt dat het kan. Je kunt ook met zijn zessen op 4 smalle stoeltjes zitten, Je kunt bij elkaar op schoot. En zelfs op de stoel van de chauffeur kun je met zijn tweetjes, het maakte allemaal niet uit. Als vissen in een ton werden we hobbelend en bobbelend richting onze eindbestemming vervoerd. De omgeving is aan het veranderen. De rijstvelden maken plaats voor gras, koeien en glooiend landschap. Het doet een beetje denken aan Zuid Limburg, dus Martinus voelt zich al helemaal thuis. Voor we Sen Monerom bereiken, moet de bus nog een aantal keren uitstappen om mensen uit te laden. DAt is op zich niet erg, maar de bagage moet er ook uit. Deze ligt verspreid onder de stoelen in de bus, achter de spullen van de bouwvakkers, dus alles moet eraf en daarna er weer op. Dit kost tijd, veel tijd.... Maar goed. Het regent intussen, wij zitten lekker droog en we kunnen niets anders doen dan blijven zitten en doorademen....
De geplande 5 uur halen we voor geen meter, maar aan het einde van de middag rijden we de grootste plaats van de provincie binnen: Sen Monerom. Aan het begin van het plaatsje worden weer mensen uitgeladen. Een paar honderd meter zien we ons hotel: Green Guesthouse. We willen ook uitstappen, maar dat is niet de bedoeling.. We moeten mee naar het busstation. We gaan de grote doorgaande weg af en rijden een modderige zijweg in, rijden een paar honderd meter door en stoppen. We zijn er. Iedereen stapt uit, de rugzakken moeten we snel aanpakken anders worden ze in de plassen gezet. We glibberen door de modder terug naar de hoofdweg, slaan rechtsaf en bereiken na een minuutje of 10 ons hotel: Green Guesthouse. Het is een roze gebouw met puntdaken, aardige receptioniste en een zaal van een kamer met drie bedden een zit gedeelte en een badkamer met apart een toilet. Wat een genot. De ramen staan een stukje open, want er is een steiger gebouwd aan de achterkant en de buizen steken een stukje onze kamer in. De kraan van de wastafel zit niet vastgezet, dus die moet je met twee handen vasthouden om hem te openen. Ik besluit dit te fixen met een touwtje en een plastic zakje, dat scheelt een hoop ongenoegen.
We gaan direct een tour boeken bij het Green Restaurant een eindje terug aan de grote weg. Tussen twee grote hoge gebouwen is een klein houten huis, omzoomd door veranda's planten, bloemen en dieren. Dit restaurant regelt trekkingen en het geld gaat naar de bevolking van de dorpen, het Bondungvolk. We vertellen dat we graag Gibbons willen zien of andere apen en we willen in de jungle slapen. En ook willen we de tweede dag de bus halen naar Phnom Pen. Dit laatste is een beetje lastig, want die vertrekt om half 1. Maar als we de tweede dag vroeg vertrekken, kan het bijna allemaal. De trekking wordt 1 1/2 dag. Zij regelen het buskaartje naar Phnom Pen, maar het slapen in de jungle wordt slapen in een farm. Wij vinden het prima. Terug in het hotel zorg ik voor de nodige flesjes water, door het water te koken met onze dompelaar.
Daarna eten we bijeen Khmer restaurant. En dan breekt er een enorme regenbui los. Het water stort met geweld op de metalen platen op het dak. Je kunt elkaar bijna niet meer verstaan. We hebben natuurlijk onze regenjassen niet bij ons, dus door de regen snellen we naar huis.