van Hanoi naar SaPa

We zitten in de bus naar Sa P zo'n 250 km ten Noorden van Hanoi, bijna aan de Chinese grens. Het is 11.30 uur. Het is bewolkt en af en toe miezert het een beetje. We rijden heuvel op en heuvel af. De bus is een 'bedbus'. Dat wil zeggen dat je in een soort ligstoel ligt. Er zijn drie rijen gescheiden door een gangpad. Wij liggen met zijn drietjes naast elkaar achterin de bus boven de ronkende motor en naast de ( niet zo frisse) wc. Bij elke hobbel, bobbel, steentje of takje op de weg vliegen wij een stukje de lucht in door de enorme vering. Elke schakeling kunnen we prima volgen, hoog piepend gaan we de bergen op. `het lijkt of we opstijgen met een grote Airbus), Als we dalen zoemt en bromt de motor tevreden, totdat de volgende heuvel veroverd moet worden.
De bus duurt er 6 uur over omdat er sinds kort een snelweg is aangelegd. ( voorheen was het 10 uur!) Deze snelweg begint vanaf Hanoi mooi vierbaans, maar wordt al snle tweebans. De dubbele doorgetrokken streep in het midden zegt niets over het feit dat je er niet overheen mag. Je toetert agressief naar degene die voor je rijdt, deze gaat half op de vluchtstrook rijden en je haalt in. Hopelijk ziet de tegenligger je op tijd en gaat deze ookk naar de kant van de weg....

We gaan de snelweg af en tijden langs rijstvelden waar hard op gewerkt wordt. WE zien waterbuffels badderen in poeltjes, er grazen paarden. Bij de velden staan huizen van beton of hout, velen hebben een dak bedenkt met bladeren van palmbomen of riet. Uit de schoorsteen kringelt rook omhoog.

In Sa Pa aangekomen werden we overspoelde door mannen, vrouwen, jongens en meisjes ( veel in traditionele klederdracht) die ons wilden helpen met een hotel, een tour boeken, leuke shops vinden, je brengen naar je hotel met taxi, motor of busje. We waren hierop voorbereid en zeiden dat we alles al geregeld hadden.
We deden stoer onze rugzakken op en liepen in de miezerige regen naar de dichtstbijzijnde eettent om daar te bedenken hoe we bij de SaPa Sisters moesten komen. Deze reisagent staat bekend vanwege de goede gidsen, service en het geld gaat direct naar de mensen die de diensten verlenen, in ons geval het Mongh volk.
Met behulp van apps, vragen aan andere toeristen en enkele locals bereikten we na een half uur lopen het grote plein van Sa Pa.
Bij een koffietentje dronken we een heerlijk mooi versierde cappuccino, toiletteerden en vonden de SaPa Sisters. WE boekten een tweedaagse trekking naar verschillende dorpen in de omgeving.

We vonden een hotel aan de rand van het stadje. Op de vijfde verdieping met balkon en uitzicht over het dal. We dropten onze spullen en gingen het dorp in voor hoognodige boodschappen:
-extra sokken voor Jeroen en Helma
-simkaart
-een geldclip voor Martinus ( want al het geld bestaat uit briefjes)
- eten voor Jeroen. Want hij heeft een beetje last van diarree.
Als hij zich morgen nog niet lekker voelt, moeten we de trip misschien uitstellen.

Het stadje Sapa is ( naast het hotel en de trekkingsmogelijkheden) een vreselijke plek. Vergeven van allerlei toeristische winkeltjes, straatverkopers, eettentjes, drinktentjes, (nep) north face winkels, Karaokebarren en een enkele supermarkt, doet het ons nog het meeste denken aan een wintersportresort, maar dan zonder de sneeuw...

Na het eten nog een biertje gedronken op ons balkon, verlicht door een kaarsje, omi even gebeld en op tij gaan slapen, zzzz.