woensdag 29 juli Trip naar de grot
Door: helma
Blijf op de hoogte en volg Helma
31 Juli 2015 | Laos, Pakxe
Woensdag 29 juli: Trip naar de grot
We werden om 9 uur opgehaald door een TucTuc voor onze trip naar de grot 'Kong Lor" , een van de hoogtepunten in Laos. We waren blij dat we ons shabby en donkere kamer hotel konden verlaten en stapten vlot in. Het zou een lange busrit worden ( 10 uur) met een local bus. Nou die kenden we intussen, dus we waren voorbereid: water en eten mee, kussentje binnen handbereik en een doek en lange broek voor als de airco te hard zou loeien.
De Tuc Tuc crosste de halve stad door, haalde andere toeristen op, die ook allemaal de grot wilden bezoeken. Hieronder waren 3 Nederlandse jongens en 4 Duitsers. Een van de Nederlanders had vreselijke wonden aan arm, been en voet. Hij was onderuit gegaan met de motor, want hij reed te hard in het donker ( en had een biertje (teveel?) op. We gingen nog een keer langs ons hotel om twee Franse meisjes op te halen, die bij de eerst ophaalactie nog niet klaar waren.
Om 10 uur vertrok de bus richting de bergen. Wij vonden het een luxe bus: de stoelen konden naar achteren, de Airco werkte en je had behoorlijk wat beenruimte. Alleen de muziek stond vreselijk hard, met name als hij aangezet werd, maar na een verzoek van Martinus werd hij een streepje zachter gezet. Gelukkig had ik mijn eigen muziek op de telefoon en dat scheelde een hoop.
De tocht begon voorspoedig. Af en toe werd gestopt om mensen en spullen in - en uit te laden ( bijvoorbeeld 10 grote zakken rijst), een brommer, manden, tassen, koffers en grote witte dozen gevuld met ijs. We reden in een behoorlijk tempo door en op gezette tijden werd gestopt voor een plasje ( waar je 2000 kip voor moest betalen, ongeveer 23 cent. Best veel) en bij etenstentjes voor nooddlesoup.
Onderweg zien we soms grote bommen staan of liggen. De UXO ruimt deze op, maar het schijnt dat als ze in dit tempo doorgaan, ze nog minsten 100 jaar bezig zijn. Er vallen jaarlijks nog honderden slachtoffers vanwege de onopgeruimde niet ontplofte mijnen.
In de middag begint het te regenen. Wij zitten hoog en droog. We doen niet veel anders dan slapen, naar buiten staren, wat lezen, een muziekje luisteren, de airco wat harder of zachter zetten, een koekje eten, wat water drinken en weer slapen.
Na een uurtje of zes rijden verlaten we de grote weg en rijden de bergen in. Het tempo zakt gestaag. Langzaam heuvel op en ietsje harder heuvel af. Langs de weg grote plassen water. In de vele kleine dorpjes tussen de rijstvelden, staan alle huizen op palen of op iets hogere grond. Sommige huizen zijn te laag en houden het niet droog. Modderwater stroomt over de drempels. Schijnbaar zijn de rivieren uit hun oevers getreden. Veel bomen staan met hun wortels en stronken in het water. Bij speciale plekken ( bijvoorbeelde oude bomen of bepaalde bochten in de weg) zien we altaren staan. Felgekleurd in oranje, geel, blauw of rood. ervoor staan verse bloemen, fruit, wierookstokjes en taps toelopende bananenbladeren met een krans van oranje Afrikaantjes. Mooi om te zien.
Koeien lopen onverstoorbaar langs de weg te grazen of lopen over de weg. Ze zijn heel mooi bruin en er lopen veel kalfjes bij. De buschauffeur toetert ze aan de kant en rijdt er langzaam langs. De rijstvelden zijn hier omheind met boomstammetjes en bamboepalen, om te voorkomen dat de koeien de rijstvelden vernielen.
We kronkelen langzaam omhoog en halen vele vrachtwagens in, die niet harder gaan dan een paar km per uur. Flarden mist hangen tussen de toppen. Ze zijn grillig gevormd. Het is Karstgebergte, zoals we bij Tu Long Bay in Vietnam ook gezien hebben. Prachtig gezicht.
Naar beneden is het spannend. Veel haarspeldbochten, kolkende rivieren langs de weg, afgronden en nergens een vangrail. De regen klettert tegen de ruiten, de ruitenwissers zwiepen heen en weer. We gaan intussen ook stapvoets de bochten door. Rond een uurtje of 5 bereiken we een grotere plaats. het lijkt hier wat minder geregend te hebben, maar de bergen zijn in nevelen gehuld. Mensen worden in- en uit geladen. De bus raakt leger, de muziek staat niet meer aan.
We hervatten onze reis. Ineens rijden we tussen twee enorme watervlaktes door. De bus past er precies tussen lijkt het. In de huizen langs de weg worden we nagestaard door de bewoners, die beschutting gezocht hebben tegen de regen. We rijden intussen al ruim acht uur als er een auto stilstaat aan de kant van de weg. Een man gebaart naar de buschauffeur. Hij stopt. Hij vertelt dat het water heel hoog staat verderop en hij wijst tot aan zijn middel. ( Nu zijn de Laotiaanse mensen niet zo groot, maar toch) De buschauffeur besluit door te rijden, zij het stapvoet.
En dan: rond een uur of 6 komen we tot stilstand achter een rij Tuc Tucs, een rijsttractor ( deze zijn heel lang en smal) en auto's. De hele weg voor ons in overstroomd. De buschauffeur en zijn hulpjes stappen uit en waden er doorheen en checken hoe diep het is. Het is dieper dan de wielen van de bus...
de hele bus stroomt intussen leeg. iedereen maakt foto's, filmpjes en praat met elkaar. De chauffeur gaat bellen...
Een van de Duitse jongens praat met de locale bevolking wat blijkt: de grot is al drie dagen dicht.... We reizen al uren voor niets deze kant op.
De buschauffeur gaat niet verder. Er wordt door de Duitser een deal gesloten met een van de stilstaande Tucchauffeurs. Voor 500.000 kip brengt hij ons naar het dichtsbijzijnde busstation ( waar we 2 uur geleden vandaan kwamen...) Van daaruit kunnen we de nachtbus nemen naar Pakse ( ongeveer 7 uur). En vandaaruit verder naar de 4000 eilanden ( ook een hoogtepunt!) Wij willen direct mee. Met 15 man en twee keer zoveel rugzakken worden in de Tuc Tuc gestouwd. Een muziekje wordt aangezet ( een van de Nederlandse jongens heeft boxjes) een zaklamp wordt opgehangen en al het eten wordt gedeeld: koekjes, chocola, chips, Italaliano's, en zoute koekjes. De sfeer is opperbest. De Tuc Tuc gaat in hoog tempo de berg op en af en na zo'n drie uur tuccen bereiken we het busstations. Het is intussen kwart voor elf 's avonds. De nachtbus vertrekt om 11 uur. Bij een van de stalletjes wordr voor ons wat nooddlesoup opgewarmd ( pas de derde keer vandaag). Hap, slik weg en hup de bus in.
De kwaliteit van deze bus is beduidend minder. De zitting van veel stoelen zit los, sommig rugleuningen kunnen niet naar achteren, de airco weigert geregeld, maar goed we zijn op weg naar het zuiden. Na veel hazenslaapjes bereiken we rond 9 uur Pakse
We werden om 9 uur opgehaald door een TucTuc voor onze trip naar de grot 'Kong Lor" , een van de hoogtepunten in Laos. We waren blij dat we ons shabby en donkere kamer hotel konden verlaten en stapten vlot in. Het zou een lange busrit worden ( 10 uur) met een local bus. Nou die kenden we intussen, dus we waren voorbereid: water en eten mee, kussentje binnen handbereik en een doek en lange broek voor als de airco te hard zou loeien.
De Tuc Tuc crosste de halve stad door, haalde andere toeristen op, die ook allemaal de grot wilden bezoeken. Hieronder waren 3 Nederlandse jongens en 4 Duitsers. Een van de Nederlanders had vreselijke wonden aan arm, been en voet. Hij was onderuit gegaan met de motor, want hij reed te hard in het donker ( en had een biertje (teveel?) op. We gingen nog een keer langs ons hotel om twee Franse meisjes op te halen, die bij de eerst ophaalactie nog niet klaar waren.
Om 10 uur vertrok de bus richting de bergen. Wij vonden het een luxe bus: de stoelen konden naar achteren, de Airco werkte en je had behoorlijk wat beenruimte. Alleen de muziek stond vreselijk hard, met name als hij aangezet werd, maar na een verzoek van Martinus werd hij een streepje zachter gezet. Gelukkig had ik mijn eigen muziek op de telefoon en dat scheelde een hoop.
De tocht begon voorspoedig. Af en toe werd gestopt om mensen en spullen in - en uit te laden ( bijvoorbeeld 10 grote zakken rijst), een brommer, manden, tassen, koffers en grote witte dozen gevuld met ijs. We reden in een behoorlijk tempo door en op gezette tijden werd gestopt voor een plasje ( waar je 2000 kip voor moest betalen, ongeveer 23 cent. Best veel) en bij etenstentjes voor nooddlesoup.
Onderweg zien we soms grote bommen staan of liggen. De UXO ruimt deze op, maar het schijnt dat als ze in dit tempo doorgaan, ze nog minsten 100 jaar bezig zijn. Er vallen jaarlijks nog honderden slachtoffers vanwege de onopgeruimde niet ontplofte mijnen.
In de middag begint het te regenen. Wij zitten hoog en droog. We doen niet veel anders dan slapen, naar buiten staren, wat lezen, een muziekje luisteren, de airco wat harder of zachter zetten, een koekje eten, wat water drinken en weer slapen.
Na een uurtje of zes rijden verlaten we de grote weg en rijden de bergen in. Het tempo zakt gestaag. Langzaam heuvel op en ietsje harder heuvel af. Langs de weg grote plassen water. In de vele kleine dorpjes tussen de rijstvelden, staan alle huizen op palen of op iets hogere grond. Sommige huizen zijn te laag en houden het niet droog. Modderwater stroomt over de drempels. Schijnbaar zijn de rivieren uit hun oevers getreden. Veel bomen staan met hun wortels en stronken in het water. Bij speciale plekken ( bijvoorbeelde oude bomen of bepaalde bochten in de weg) zien we altaren staan. Felgekleurd in oranje, geel, blauw of rood. ervoor staan verse bloemen, fruit, wierookstokjes en taps toelopende bananenbladeren met een krans van oranje Afrikaantjes. Mooi om te zien.
Koeien lopen onverstoorbaar langs de weg te grazen of lopen over de weg. Ze zijn heel mooi bruin en er lopen veel kalfjes bij. De buschauffeur toetert ze aan de kant en rijdt er langzaam langs. De rijstvelden zijn hier omheind met boomstammetjes en bamboepalen, om te voorkomen dat de koeien de rijstvelden vernielen.
We kronkelen langzaam omhoog en halen vele vrachtwagens in, die niet harder gaan dan een paar km per uur. Flarden mist hangen tussen de toppen. Ze zijn grillig gevormd. Het is Karstgebergte, zoals we bij Tu Long Bay in Vietnam ook gezien hebben. Prachtig gezicht.
Naar beneden is het spannend. Veel haarspeldbochten, kolkende rivieren langs de weg, afgronden en nergens een vangrail. De regen klettert tegen de ruiten, de ruitenwissers zwiepen heen en weer. We gaan intussen ook stapvoets de bochten door. Rond een uurtje of 5 bereiken we een grotere plaats. het lijkt hier wat minder geregend te hebben, maar de bergen zijn in nevelen gehuld. Mensen worden in- en uit geladen. De bus raakt leger, de muziek staat niet meer aan.
We hervatten onze reis. Ineens rijden we tussen twee enorme watervlaktes door. De bus past er precies tussen lijkt het. In de huizen langs de weg worden we nagestaard door de bewoners, die beschutting gezocht hebben tegen de regen. We rijden intussen al ruim acht uur als er een auto stilstaat aan de kant van de weg. Een man gebaart naar de buschauffeur. Hij stopt. Hij vertelt dat het water heel hoog staat verderop en hij wijst tot aan zijn middel. ( Nu zijn de Laotiaanse mensen niet zo groot, maar toch) De buschauffeur besluit door te rijden, zij het stapvoet.
En dan: rond een uur of 6 komen we tot stilstand achter een rij Tuc Tucs, een rijsttractor ( deze zijn heel lang en smal) en auto's. De hele weg voor ons in overstroomd. De buschauffeur en zijn hulpjes stappen uit en waden er doorheen en checken hoe diep het is. Het is dieper dan de wielen van de bus...
de hele bus stroomt intussen leeg. iedereen maakt foto's, filmpjes en praat met elkaar. De chauffeur gaat bellen...
Een van de Duitse jongens praat met de locale bevolking wat blijkt: de grot is al drie dagen dicht.... We reizen al uren voor niets deze kant op.
De buschauffeur gaat niet verder. Er wordt door de Duitser een deal gesloten met een van de stilstaande Tucchauffeurs. Voor 500.000 kip brengt hij ons naar het dichtsbijzijnde busstation ( waar we 2 uur geleden vandaan kwamen...) Van daaruit kunnen we de nachtbus nemen naar Pakse ( ongeveer 7 uur). En vandaaruit verder naar de 4000 eilanden ( ook een hoogtepunt!) Wij willen direct mee. Met 15 man en twee keer zoveel rugzakken worden in de Tuc Tuc gestouwd. Een muziekje wordt aangezet ( een van de Nederlandse jongens heeft boxjes) een zaklamp wordt opgehangen en al het eten wordt gedeeld: koekjes, chocola, chips, Italaliano's, en zoute koekjes. De sfeer is opperbest. De Tuc Tuc gaat in hoog tempo de berg op en af en na zo'n drie uur tuccen bereiken we het busstations. Het is intussen kwart voor elf 's avonds. De nachtbus vertrekt om 11 uur. Bij een van de stalletjes wordr voor ons wat nooddlesoup opgewarmd ( pas de derde keer vandaag). Hap, slik weg en hup de bus in.
De kwaliteit van deze bus is beduidend minder. De zitting van veel stoelen zit los, sommig rugleuningen kunnen niet naar achteren, de airco weigert geregeld, maar goed we zijn op weg naar het zuiden. Na veel hazenslaapjes bereiken we rond 9 uur Pakse
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
