Trekking in de buurt van SaPa 18 juli 2e dag

Na een koortsige nacht voelde ik me ''s ochtends veel beter. Om half 8 stond ik een beetje wankeling op en liep buiten naar de wc. via een beton gestort paadje liep ik over het erg naar een houtenbamboehuisje met een hurken, een grote mandiebak ( zo'n blauwe bak die wij in NL gebruiken om voedselresten in af te voeren) met een rood plastic steelpannetje en een zakje voor het vieze wc-papier. Alles was er superschoon!
Ik had geen diarree meer en de hoofdpijn was aan het afzakken. Ik had nog wel overal spierpijn.

Op het erf lopen allerlei dieren: twee honden, een klein lief katje, kippen met een heleboel kleintjes, in een stroompje zwemmen allemaal jonge eendjes, in een hok zitten twee varkens, een wit en een zwart met zes kleine schattige zwarte biggetjes. De waterbuffels zijn al weg, die worden door de jongens buiten het dorp gebracht om te grazen.

Ik word door "mama" ( de aangetrouwde tante van Lan) uitgenodigd om in de keuken bij het vuur te komen zitten op een klein houten krukje. Er staat een ketel op het vuur en een pan met gekookte mais. Ze vraagt hoe het met me gaat en biedt daarna gelijk een afgekoelde maïskolf aan, maar dat wil ik toch nog niet.
Dan haalt ze een afwasbakje met heet water en een lapje om me wat op te frissen. DT is echt lief. I poedel mijn gezicht, nek en armen en geef het bakje aan haar terug. De kleindochter die om ons heen drentelt en met een enorm kapmes een soort peer zit te eten protesteert. Zij wil ook. Ze herhaalt de handelingen die ik ook gedaan heb en wringt daarna professioneel het lapje uit door het een paar keer dubbel te vouwen en heel hard te knijpen. Dan brengt ze het bakje naar buiten en gooit het op het erf leeg.

Ik besluit om even te gaan mandi"en in de badkamer ( de wc). Als ik hiermee klaar ben staan Martinus en Jeroen ook op. Lan heeft een heerlijk ontbijtje gemaakt: een enorme stapel pannenkoeken met honing, banaan en suiker. Een bakje rijst voor mij met water en bouillon ( die we nog uit NL meegenomen hadden. Zij eet zelf rijst met vis, groentes, zoete aardappelbladeren en varkensvlees met saus.
Lan vertelde dat je rijst altijd twee keer op moet scheppen,1x is voor de doden. Hetzelfde met wierookstokjes. 1 stokje doe je als je rouwt om iemand. Het beste is te beginnen met drie stokjes.

We bedanken Mama hartelijke voor de gastvrijheid, betalen voor de drankjes en de overnachting en gaan op pad.

Martinus had al besproken met Lan dat we vandaag een 'easy' roete zouden lopen, vanwege mijn conditie en omdat het weer regende, stortte eerder gezegd. maar het grappige is dat de regen heel warm is, dus een regenjas aantrekken is helemaal niet nodig. al an zet een enorme paraplu op, waar ze zelf wel drie keer onder past en gaat ons voor. Eerst nog een glibberig paadje, waar ik veel profijt heb van mijn ( door Lan gemaakte bamboe wandelstok). We verlaten het pad door de rijstvelden en bereiken een iets breder pad van gestort beton. daarna de weg. Wat loopt dat makkelijk. We hebben de tijd om om ons heen te kijken en te genieten van de prachtige uitzichten over de rijstvelden, maisvelden, bananenbomen , bloemen en planten langs de weg. In een dorpje komen even bij een soort museum ingericht vanwege enorme bewerkte keien die her en der verspreid in het veld liggen. het is onduidelijk hoe klant ze r al liggen en wat de vormen betekenen.

Het Monghvolk heeft geen geschreven geschiedenis, sterker nog de meeste mensen kunnen niet lezen of schrijven. Lan ook niet! Het Engels wat ze spreekt heeft ze geleerd door te luisteren en te onthouden. Een aantal woorden kent ze intussen en ze kan wel haar naam schrijven, maar toen ze bijvoorbeeld een sms kreeg van een vriendin, moest ze deze door Jeroen laten voorlezen. Ze is ook niet naar school geweest, die was er niet. Ze werkte op de rijstvelden, borduurde, hielp in het huis en dat was het. Ze wilde dit leven ontvluchten en is daarom gids geworden. Ik vind het bewonderingswaardig!

Hierna liepen we naar huis van de ouders van L an. We ergdenkend ontvangen door de vader en de jongste broer van Lan. Hij in verzorgt het land en zorgt voor de kinderen en de ouders. De moeder van Lan was in SaPa. ZE bergkristal daar. Een Hotel en verkoopt zelfgemaakte producten. er stond weer heerlijk eten klaar. het huis was eenvoudiger dan waar we overnacht hadden. Er was geen wc, je moest achter een schuttinkje van bananenbomen. In het huis was een vuurplaats, een wasplaats, bedden onder een muskieten net. De klerenkasten waren grote plastic zakken met keurig opgestapelde kleren.

Ze zijn bijna helemaal zelfvoorzienend met hun rijst, mais, groentes, fruit en kruiden uit de tuin, de dieren en de bloemen. Ze geloven in het Animisme. van wat ik ervan begreep geloven ze dat er in alles een 'spirit' zit, in de planten, de dieren, het water, de lucht.
Als er iemand ziek wordt, wordt de sjamaan gehaald en die bedenkt wat nodig is om de kwade geest te laten verdwijnen. Het kleine meisje bijvoorbeeld had een metalen ketting om gemaakt van een schrijf, schakels en een slotje. Ze was schijnbaar ziek geweest. En volgens de sjamaan moest ze dit dragen om gezond te blijven.
We aten weer super lekker, rijst, vlees met groentesaus , gekookte aardappel en gebakken aubergine. I at wat rijst, groentes saus en aardappel. het smaakte heerlijk. Hier stond ook een echte draagmand, die ik wilde kopen. De mais die erin zat werd overgegoten in een andere mand, mijn rugzak ging erin, de stok in de hand. Ik voelde me al een half bergvrouwtje.

Na de lunch hadden we een afspraak met de 'hottub' dame. E moesten omhoog naar de weg en na een paar honderd meter weer naar beneden. Bij een waterval en een brug stond een huis. Hier gingen we binnen. We werden vriendelijk ontvangen door een Saidame. We kregen een kopje hete thee en mochten in bad:

Achter twee gordijnen stonden vier grote tonnen. Drie ervan waren gevuld met heel, heel heet water. We kleedden ons discreet uit achter het gordijn en gleden heel langzaam de ton in. Bij Martinus klotste het water eroverheen en hij kon niet helemaal zitten. Mijn ton leek groter, dus wisselden we van plek, helaas de tonnen waren even groot. Na een minuut of tien gebadderd te hebben, klommen we er weer uit. het zweet droop van ons af. We droogden ons af, maar bleven zweten, zweten, zweten. Net alsof je in de sauna zat. We kregen nog een paar kopjes thee en moesten toen weer verder. We hoefden nu alleen nog maar omhoog naar de weg te lopen. De zo'n brak af en toe door. We genoten van het mooie landschap, want boven wachtte het busje en werden we super de luxe naar SaPa vervoerd.

Terug in SaPa ontmoetten we de moeder van Lan en kregen we nog wat afscheidscadeautjes van Lan en haar moeder: armbandjes en een tasje. Superleuk. WE hebben er een grappige, goedlachse vriendin bij gekregen. Het afscheid nemen doet me een beetje pijn.

In het hotel gedonder met geld: ze wilden ons briefje van 5.000.000 niet accepteren omdat het oud was. Uiteindelijk met creditcard betaald. We liggen in een shabby dorm, met de schimmel op de muur, een vieze badkamer, geen ramen en een ranzige geur. We zijn blij moet onze eigen lakenzakken. Ik doe mijn oordopjes in en ga lekker slapen.